trzymaj sie z dala od sukcesu

sa takie dni, kiedy nie chce się nawet zastrugać ołówka - dlatego ograniczę się tylko do pokazania Wam tego lądowania z wyspy St Barth, no powiedzcie sami, fajne.

spacerkiem po Antylach

ostatnio do głowy przychodzą mi same tytuły do blogów. Na przykład wycieczka korytem rzeki na wyspie Gwadelupa zrodziła tytuł :
" dlaczego płaczą kamienie"

A kiedy przepływalismy koło jakiejś wyspy / jest tu ich bardzo dużo/ to znowu było po deszczu i taki tytuł:
"zjednoczeni zjawiskiem tęczy"
Z pisaniem  samych blogow to już trochę trudniej, wszak żyjemy tu pod stałą presja spraw niezałatwionych / praca, zasiłek socjalny i sensowny plan na najbliższy sezon cyklonowy/.
Ale może spodobają się Wam zdjęcia kaktusów z Wyspy Furche, koło St Martin. Wyspa jest niezamieszkała, ale na plaży umieszczono w widocznych miejscach napisy "Privee",które nie zachecają do buszowania.
Udało się nam odnalężć scieżynkę pnącą się stromo aż do wierzchołków wzgórz i zaczerpnac trochę górskiego powietrza, nacieszyć oczy widokami, z których widok naszego jachciku zakotwiczonego w zatoczce był najmilejszy. Ale te kaktusy! Bardzo przyjemne w głaskaniu po tym brązowym kadłubie - cos jak krótkostrzyżona wycieraczka domowa, torchę jednak za ostra, by służyc za rękawicę do kąpieli. Te wściekle różowe owoce kaktusowe - takie ładne ale niejadalne!
W ogole, gdyby nie  wycieczki na Gwadelupie to byłabym rozczarowana brakiem czegokolwiek zdatnego do jedzenia, co można znależc łażąc tam i siam. Tam jednak udało się mi znależć oprócz mango ,papai ,ananasów i tamarynu owocowe drzewo o nazwie fromboisiere / czyli malinówka/, którego nigdy przedtem nie widziałam, nawet nie wiedziałam o jego istnieniu! Drzewo właśnie owocowało i cudnie różowawymi owocami wielkości i kształtu fig, napełniśmy plecak. A potem i brzuszki / ja zjadłam ich pięć a Guy dwa/ i proporcjonalnie do tych ilości spędzalismy w nocy czas w ubikacji. Pozostałe owoce przegotowałam z cukrem i teraz czakają w słokiku na odważnego!
Ale nic to, tak się właśnie mają odkrywcy świata - ryzykują od czasu do czasu, hahahha.
Reasumując, po wszelkich naprawach dokonanych na St Martin , odwiedziliśmy kilka wysp płynąc na południe z powrotem do Marin na Martynice. A więc Ile de Furche /to te kaktusy/, St Barth / tam głównie żeby zobaczyć jak samoloty lądują schodząc na płytę lotniska wzdłuż zbocza góry, na szczycie której prowadzi droga i stad właśnie obserwuje się te samoloty kilka metrów nad głową a potem poniżej i wreszcie na lotnisku , ojoj to jest wrażenie!/ Gwadelupa /duzo chodzenia/.
Teraz w uroczej zatoczce koło Marin po pięknym spacerze wzdłuż wybrzeża szykujemy się na jutrzejsze starcie z lądowym światem.

jeśli nie chcesz mojej zguby, zrob mi prysznic, o mój luby!

czy znacie to uczucie , kiedy po długim oczekiwaniu wreszcie przychodzi ta chwila, kiedy  wyczekiwane wreszcie się spełnia?
Tak właśnie miałam dzisiaj; po półtorarocznym oczekiwaniu na kompletnie sprawny prysznic w łazience mogłam dziś wieczór wziąć prysznic jak normalny cywilizowany człowiek.
Historia prysznica jest długa - zaczyna się jeszcze na Raiatei / Polinezja w grudniu 2015/ od status quo - czyli od nieużywanego nigdy systemu z wężem prysznica jak z ogrodu / ja mówię  jak dla krów/, z sikająca na wszystkie strony pod wysokim ciśnieniem wodą .
 Z pompą ręczną / sic!/ do wypompowania wody spod podłogi / też jak dla krów/. Tak ogromna wajha z dwudziestocentymetrową membraną stercząca zaraz na wejściu, ha, na pewno nie chcielibyście mieć tego w swojej łazience!
Byla to pierwsza rzecz, ktorą chciałam, aby Guy zmienił dla mnie , ale oto przeciwności natury technicznej  a także natury ludzkiej / czytaj niechęć Guy'a do tej roboty/ rozsiceliły długą  dwudziestotysięcznomilową drogę do spełnienia.
 W tym czasie Guy zainstlował nową końcówkę do prysznica/ co zredukowało ciśnienie i woda zamiast rozbryzgiwać się po kabinie spływa po ciele jak należy/, potem zmienił wąż na stalowy, miekki i wygodny do operowania / moja łazienka ma pół metra kwadratowego, więc wszystko się liczy/.
Potem nastąpiły dwukrotne podejścia do systemu wypompowywania wody, czyli dwie instalacje pomp, z ktorych żadna nie pracowała należycie / jedną spaliłam od razu, bo nie tolerowała pompowania powietrza, a druga była za słaba by pompować wodę po górkę, co na jachcie jest koniecznością / mogę na życzenie szczegółowo wyjaśnic dlaczego/.
I oto wczoraj wreszcie udalo kupić się za rozsądne pieniądze / 60 euro/ pompę właściwa i dzisaj zostala ona ku mojej radości zamontowana!. Wszystko działa! Mira szczęśliwa!

wspomnienia

całkiem niedawno /jakiś miesiac temu / byliśmy przelotem na Wyspach Salut, należących do Guyany Francuskiej. Dawniej było to miejsce zsyłki dla wieźniow, których  Francja chciała sie pozbyć skutecznie, a teraz zabudowania więzienne służą licznym turystom za hotel / nie, nie cele - te były takie malutkie, że nawet na psi hotel by się nie nadawały/.
Turyści są liczni, bo w Guyanie  wysepki te, to jedyne miejsce, gdzie można się kąpac w morzu -  guyańskie wybrzeże  obmywa brazowa bryjowata woda  - tak to jest, gdy ma się Amazonkę w sasiedztwie. Leża kilka mil od ladu więc łatwo do nich dopł

ynać promem lub czarterowymi katamaranami. Tu, przy pysznym, zimnym piwku robię kilka zdjęć parze pawi zajetych amorami. Oto one.