już nie daleko!

i tym razem udało się nam wywinąć z paszczy niskiego ciśnienia. Na horyzoncie widać było zęby dwóch systemów, ale zmieściliśmy się miedzy nimi i zrobiliśmy niżom papa, auf wiederzehen, goodbay, au revoir, a plus jamais!
Nasza wysokość pozwalała myśleć, że to już ostatnie duże systemy na naszej drodze. I tak rzeczywiście było, pięć dni upłynęło bez wielkich stresów  z dobrym wiatrem od rufy i już prawie czuliśmy zapach wyspy Raivavae, ale ostatniej nocy, trzydzieści mil od wyspy  ostatni rzut kłopotów: silny wiatr północnowschodni / prosto w nos/ silna rosnąca fala, takie trzy metry i ochydne zachmurzenie na horyzoncie. Kusiło , by odpuścić Raivavae i odbić na kurs półwiatrem prosto na Tahiti albo inną wyspę Australes. Szliśmy na silniku z grotem na drugim refie prościutko pod wiatr. No, uda się , czy nie? Ha, udało się wiatr osłabł dodatkowo mieliśmy już osłonę z wyspy / górzysta ślicznotka/ i tak okutani w wyczynowe sztormiaki / takie wiecie, na najgorszą pogodę/ obserwowaliśmy ,jak wyspa rośnie nam w oczach. Jeszcze ostatnie próby złowienia rybki / czy już wspomniałam , że nic nie złowiliśmy od Nowej Zelandii?/ i już proszę, passe /wejście do laguny/, łatwy, robimy go na autopilocie, tylko w jednym miejscu nerwowo sięgam po ster, bo przejście między płyciznami się zawęża.Po półgodzinie jesteśmy na kotwicy. Ufff! Co za ulga! tej nocy żadna zmora nas nie dopadnie, będziemy spać spokojnie.